İki Kırık Can Şiiri - Yasin Uysal

Siz hiç, kalbinizi eritip baştan yaptınız mı?
Ben yaptım
Önce elime alıp dokundum en narin çizgilerine
Ustasının elinden çıkmış, zarif bir bardak gibi
En zayıf noktasını anladım sinsi bir empatiyle
Dokunsam kırılacaktı zaten de
Bıraksam kimsenin yapacak cesareti yoktu
Bu hale getiren onlar değilmiş gibi…
Biraz sıktım ve binlerce parçaya ayrıldım
Nihayet kimsenin gözüne batmıyordum
Ne alıp yapıştıran ne silip süpüren…
Yalnız, kırgın ve huzurluydum

Cam kırılır cam kalır da can kırılınca aynı kalır mı?
Ben değiştim
İlk çeyreğinden firari, ikincisinde avare…
Ama bu bilinmez sorgu beni özgür kıldı
Öylesine küçük ve hafiftim ki uçabiliyordum
Pencereden giren ilk rüzgarın sırtına atlayıp
Bıraktım kendimi kaderin seyrine
Yüz, iki yüz, beş yüz kilometre…
Herkes odada kalan kırık parçalarıma bakarken
Ben hayat gayemi aramaya koyuldum
Çok sayfaya dokundum, çok düşüncede boğuldum
Rüyalarımda kayboldum

Kaybolunca insan bir kere, doğru yolu bulabilir mi?
Ben buldum
Parçalanmış bir başka canın kırıntılarında…
Gözlerinde bir çift ay ışığı
Ve arkasında derin bakışlar vardı
Farklıydı, düşünüyordu; benim gibi
Tırnakları kırmızı ojeli ve saçları hafif dalgalıydı
Öyle zarif, öyle sade, öyle özel…
Güzelliğin en evrenseline bakıyordum sanki
Böylesine bir hayranlığı ilk kez yaşıyordum
İlk kez tadıyordum kapılma hissini
Engel olamadan bağlanıyordum

Karşı konulamayanın gelişi yüreği korkutur mu?
Ben korkmadım
O an anladım çünkü boşuna olmadığını
Onca soru, onca arayış ve inkar…
Tek başımıza değil, birlikte yalnızdık
Söylemesek de biliyorduk gerçeği artık
Ben vardım, o vardı, biz vardık
İkimiz de yazdık anlaşılmayı beklemeden
İçimizden geldiği gibi özgür ve tutkulu…
Birbirimizi okuduk kimseler görmeden
Birbirimizin ruhlarına dokunduk
Ve tedavi olduk fark etmeden

Hasta olan bir kişiye başka hasta şifa olur mu?
Ben iyileştim
Neşeliydim belki de yıllar sonra ilk defa
Anlaşılmanın heyecanıyla ısınan canım
Sıcak bir cam gibi eriyip kaynadı canana
Çelikten bile sağlam oldu
Kalbimden suya düşen bir damla…
Bilirim istemeyecekler bu mutluluğu
Yarın yine kuyruğuma basıp kıracaklar
Yine bu bizden değil deyip dışlayacaklar
Artık etkilenmem sıradanların diyeceğinden
Onca anlamsız gürültü değildi ki beni iyi eden;
Tek bir ses,
Tek bir çığlık,
Tek bir haykırış…