İki kez şehid........

Peygamber Efendimiz,dönüyor bir seferden,
Çocuklarla kadınlar, bekliyordu niceden,
Hep bir ağızdan çınlar,Allahü ekber derler,
Lebbeyk Allahım diye,Rabbimi zikrederler.

Gelenlerin içinde,Şehid Nevfel hanımı,
Orduyu karşıladı,çocuklarla annesi,
Bakıp arıyordular,yaşlı gözleriyle,
Bulamayınca ağladı,geldi sordu Resule.

Resule geldi anne,-Mübarek olsun Gaza,
Nevfel nerede Ya Resul,onu göremedim de,
Merhameti sonsuzun,yaş doldu gözlerine,
Anne dedi hatuna-Oğlun Nevfel geride.

Çok nemlendi gözleri,veremedi cevabı,
Nevfel şehitti ama,ona dayanamadı,
Resul havale etti,arkadan gelenlere,
İşaret etti anne,-Oğlun bizden geride.

Sordu muhterem anne,arkadan gelenlere,
Dediler anne yoktur,bizden daha geride,
Buldu hatun rastladı,Hz.Eba Bekir’e,
Sordu Ya Eba Bekir-Benim Nevfel’im nerede?

Anladı Sıddıyki Ekber,vermedi cevap kimse,
Resul vermedi ise,nasıl vereyim anne,
Düşündü dua etti,okudu ism-i azamı,
Allah diye bağırıp,çağırdılar Nevfel’i,

Anda geldi bir yerden,fırlatılmış ok gibi,
Buyur Ya Sıddıyk beni,sen mi çağırdın dedi,
Gelen şehid sahabi,Hazreti Nevfel idi,
Annesi hanım çocuk,pek ziyade sevindi.

Hz.Nevfel ra.yıllarca,yaşadı Medine’de,
Katıldı daha bir çok,savaşlara gazveye,
Nihayet şehid oldu,Yemame Cenginde,
Şefaat edecektir,mahşerde hep bizlere.

06.04.2011//KIRIKKALE