İki Kelime Şiiri - Zeynep Nilgün Gökçeöz

İki kelimeyi en yüksek dağların tepesinden toplayıp
İzlerini patikalarda bırakarak koşuyorum.
Güneşin melodisiyle kanatlanmış bacaklarımın
Muhteşem bir dansı bu.

Bir sevi ki
Ozanlar diyarından sızmış çırılçıplak ve cömert.
Bir sevi ki
Üşüyen başakların kafa tutması gibi güneşe.
Elimi uzatsam kalbine değecek gün ışıklarının
İçimde altın sarısı sancılarım ve dinmeyen özlemlerimle.

Bak avuçlarım hala terli gizlerin sıcaklığıyla.
Belki kelimeler sevişiyor parmaklarımın arasında.
Ellerinde zikrediyor lal olmuş umutları.
Belki üşüyen yalnızlıklarını topluyor akşamın koynundan.
Anılarda yarım kalmış bir kitap gibi
Okunmayı bekliyor naftalin kokularının arasında.
Birden sayfalar çevriliyor
Ürkek dokunuşlarıyla,
Kelimeler düşüyor yüreğime.

İçimde nasırlaşmış bir sevgi
Gözbebeklerinde saklanıyor hüznün.
Usulca soyunuyor kirpiklerinin arasında,
Belli ki bu gece uzun susuşlar büyüyecek
Kavuşmalar şükredecek geceye sessizce.
Haydi, bana biraz beni anlat
Kalbimin en öksüz yerine dokun..
Sustur gökyüzünü seni beklediğim nöbetlerde
Her gelmeyişinde kırılan yıldızları onar.

Ne çok sustum bir bilsen
Iki kelime büyürken hücrelerimde.
Nehirleri sakladım uyuduğum yatakta
Düşlerin izini işledim yastığıma ilmek ilmek.
Şahitti ay
Uzak sessizliklerin tuttuğu nefeslere.
Şahitti gecenin göğsüne yapışan aşk
Ve şehirler…
Kayıtlara geçmedi gökyüzüne serilen çarşaflar.

Gecenin tam ortasındayım
Yanıbaşımda sessiz bir itiraf
Bekliyor
Kirpiklerimdeki kederleri çözmeni.
Vakit çok az
Uyandır artık
Düşlerimin sabrı buraya kadar.