İki KELİME Şiiri - Yunus Duysal

İki kelimeyi sakladım yıllarca
Kime olduğunu bilmeden
Ama ben hep eksiktim bu şehirde
Gündüzdüm sanki saklandım çoğu zaman gecelerden
Hâla ellerim bir çocuğun elleri
Biri gel dese koşacak gibiyim
Emekleyerek diktim kabarmış sevdamı toprağa
Su verse biri kök salacak gibiyim
Sakın dokunmayın yalnızlığıma
Beni ben olduğum için sevin
Almayın uçurtmamı ne olur
Onu kanayarak yaptı çatlamış ellerim

İki kelimeyi sakladım yıllarca
Niye olduğunu bilmeden
O kadar karanlıktı ki içim
Kimse ışığı yakmadan giremez dedim
Zaman beni benden alıyor farkında mısınız?
Bazen kendimi tanımıyor, bilmiyorum
Zor günümde kimler vardı
Ey insanlar soruyorum
Almayın gözyaşlarımı ne olur
Yoksa inci tanelerim kaybolur

İki kelimeyi sakladım yıllarca
Nereye koyacağımı bilmeden
Her nereye yazdıysam hislerimi
Görür gibiyim bıraktığı izlerini
Artık daha bir suskunum
Konuşacak kadar güçlü değil
Göğsümde anlamsız ağrı
Bu bende ki acı, aşk değil
Almayın her şeyimi ne olur
Sakladığım iki kelime de yok olur

'seni seviyorum' işte bu benim iki kelimem
Hâla saklıyorum...
Kime, niye, nereye koyduğumu bilmeden