İki Kelam Hasbihal Şiiri - Nuh Karaaslan

Lodoslar kuvvetli, esince peşpeşe;
Dudak koyundaki, son kar öpücüğü
Eriyip gitti...
Artık, kar körlüğünde tüm martılar...
Bu yamalı gibi duran şehrin,
Işıklarını sakın ellemeyin!
Durun ha,
Durun!
Mehtap ışıması, onun lacivert gözlerine İnmedi henüz, inmedi!
Lakin indi inecek...
Sahi,
Güneş geç kaldı bu sabah;
Epeyce var, gün ışımasına...
Neden gelmiyorsun, hasbihale?
Bi bardak çay içimi, ince belli, taze...
Gel hadi gel!
Feryad-ı naz eyleme...
Şöyle iki kelam edip, iki lafın belini kıralım;
Geçmişe şöyle bi sünger çekip, geleceğe bi yelken açalım...
Şimdi deniz bulanıktır, sizin oralarda...
Firari Çipuralar yağlı, hayta!.
Sanki günümüzde, yaşanan aşklar çok mu saf ve berrak?
Hele bir de körsen!
Körü körüne sevmişsen, bir de...
Vay haline, vay ki vay!
Denizin kirliymiş, bulanıkmış, olsunn!
Kime ne bundan?
Lakin haklısın,
Olmaz!
Tabiki de olmaz!..
Psikolojik denge,
Sosyolojik denge,
Ve de
Ekolojik denge...
Var da var, var da var!..