İki Kafadar Şiiri - Erdal Sayıl

Ali ile Veli diyelim;
İsimleri önemli değil ki…
Ağızlarından dinleyelim;
Başlarından geçenleri…
Gözleri ağlamaktan,
Nemli değil ki;
İnanın gülmekten…

“Bir gece dediler,
İki kafadar;
Bale-bale diyorlar,
Acep nasıl bir nesne…?
Güzelmiş seyredene…

Görenler övünüyorlar,
Bilete gücümüz yeter,
Seyretmeye tahammülümüz var;
Sanmayın sabrımız dar…

Herhangi bir bey kadar,
Dostlarımız bizi de sayıyorlar…
Onlara da anlatırız,
Bizi kıskandırırız…”

Aldılar iki bilet,
Görecekler nihayet…

Bale müzikli piyes;
İnsandan çıkmazmış ses…

Gidip buldular yerlerini;
Seyirciler sahneyi değil de;
Seyrediyorlar;
Giyimleri nasıl diye, diğerlerini…
Acaba böyle mi topluyorlar;
Dedikodu için malzemelerini…?

“Önündekine rica etti Veli;
Kardeşim ben sahneye bakacağım,
Görebileyim şöylece eğil de…”

Açıldı perde usul-usul,
Çekeni görünmüyor bile;
Dediler” bu nasıl usul…? ”

Seyredenler görünmüyor,
Salonda ışıklar sönüyor,
Sahne yanıyor pul-pul…

Çıktı birkaç çıplak kadın,
Dekolte, baldırı çıplak kadın…
Erkekler derisiyle durur gibi,
Takım elbise mi giyecekler sandın…?

Aradan geçti zaman,
‘’ Ne zaman yorulacaklar ’’ dediler…?
Dursunlar diye beklediler…

‘’ Bunlarda yorulacak göz yok…!
Biz olduk madem; yorulan;
Dinlenelim biraz o zaman…’

Ali’nin de içi geçti…
Veli uyukluyordu yanında…
Uyandı birden, gözünü açtı,
Dürttü arkadaşını anında…

‘’Kalk Veli uyan,
Yaptığımızdan utan;
Baksana sahneye…

Hepsi ayakucuna basmış,
Biz onlara saygı duymadık;
Onlar bizi uyandırmamış…

Gidip evde yatalım Baricik,
Rahatça oynasın şu kadıncık…’’

Erdal SAYIL