İki Kadın İçin Sone Şiiri - Fuat Eriçok

hüznün tutuşturduğu kızıl bir acıyla batar da güneş
her sabah uyanır şıkır şıkır pür neşe
nedir ki değiştiren onu akşam beş sabah beş
gecenin koynunda ne olur ki güneşe

karanlığın gizemli koyusunda dinlenir sanki
tüm dertlerini çekip almış gibi gecenin merhem serini
bir ana eli sırt ovalayan ya da sevgilinin ki okşayan derini
ve bu ikisinden daha kutsal başka şey yoktur inan ki

dünyaya getiren sancılarla can veren ana
emziren giydiren öğreten seven koruyan
ki ben diye ne varsa borçluyum sana

ve ömrüme sıcacık bir güneş gibi doğan
ruhumu ışıyıp biricik evlâdımı veren
canımdan öte yâr ki altıma arzuyla aşkını seren

(19 kasım ’06)