İki Kadın Şiiri - Şener Altun

Açık, gelen geçene
Ayılıp bayılıp içene
Türk’e Kürt’e Çeçen’e
Açık işte park
Bildiğin park
Belediyenin parkı
Adı bile yazıyor
Oyun Parkı
Bankı da var, kaydırakıda
Sıra gelirse sallanacağın salıncağı da
Çocuklar şen
Anneler mutlu…

Ne çocuklar umurunda
Nede gelip geçen.
Öylesine oturmuş parktaki banka
Kendi kara
Kaderi kendinden kara kadın
Dünyanın yükü onda
Ne gülen yüz
Nede umutla bakan göz
Çıkmıyor ağzından
Ne bir kelime
Ne de bir söz
O mu yaşama küsmüş
Yaşam mı ona küsmüş
En son hangi tarihte kaderi gülmüş
Sorsam söylemezdi
Bakmadı yüzüme
Bende ortak oldum
Astım suratımı katıldım
Onun hüznüne…

Üç beş adım derken geçtim yanından
Ne ahı vardı ne de kimseye eyvallahı
Bakmadı da ne suratıma ne de arkamdan
El bile sallamadı
Niye yapsın ki?

İlerledim bir başka park köşesine
Sanırsın padişah çekilmiş payitaht köşesine
Banka öyle bir oturmuş ki
Değmen keyfi neşesine
Saçta meç, yüzde boya, dudakta ruj, gözde rimel.
Kulakta küpe, takı dolu bilek, yüzüklü el
Baş gökte gözler semada
Sanma ki şükürde duada
Karşı dağları ben yarattım
Diğerleri babamdan der gibi
Mutluluk fışkırıyor
Bakışından duruşundan
Kibirle birlikte.

Yirmi beş metrede iki kadın
Geceyle gündüz gibi
Gün aynı doğuyor şehre
Geceyi kim nasıl yaşadı?
Yaşadı mı?
Ey, Kara Kadın!
Kaderi kara kadın.
Sen gülücük atmadıkça gökyüzüne
Ne gün doğsun
Ne gece bitsin
Sönsün ışıklar
Yaşamını senden kara yapanlar
Kara değil kapkara olsun…