İki Hayat Şiiri - Yusuf Özkay

Saatlerin birdir bir oynadığı bir zamandı
Salkım saçak söğütler altına uzanırdık,
Ağzımızda öğlen yemeğine müteakip kibrit çöpleri.
Karın tokluğunun kazdığı kuyuya,
Derhal fener cimbom muhabbetti düşerdi.
Ardından ya tatlı bir kavga ya küsüp gitmeler.
O zamanlar güneş daha bir iştahla doğardı,
Ağaçlar daha bir yeşil, kuşlar daha bir cıvıldı.
Mahalle maçlarının kirlettiği eşofmanları
Saklayarak koşardım banyoya akşamları.
Buz gibi gazozların üç beş bardak devrimi
Ne kadar da müteşekkir bırakırdı ciğerimi.

Vakit yirmiye vurduğunda
Bir tek dedem konuşurdu koca salonda.
Pür dikkat haberler seyredilirdi,
Reha MUHTAR Atinadan bildirirdi.
Büyükler bir şeylere söylenirdi her haber ertesinde,
Bizde sabra, sevinç galipte televizyon seyrinde.
Ya bir futbol maçına kilitlenirdi gözler,
Ya Kemal SUNAL ile gülerdi yüzler.

Saatler birdir oynamayı yıllara devretti
Uzaktan kumandalı geldi, siyah beyaz küsüp gitti.
Televizyon renklendi ama hayatın rengi kaçtı,
Sıkıntılar başladı karamsarlıklar arttı.
Güneş bile yüzünü buruşturdu tüketti iştahını
Kulaklar duymaz oldu kuşların cıvıltısını.
Artık vakit her yirmiye vurduğunda bendede sessizlik başlar,
Dedemle yahut dedemsiz çatılır kaşlar.
Sonra çocukluğum el sallar yıllar arasında
Ve gençliğim boğuşur durur bu garip hayat kavgasında.

Anladım ki; aslında iki insan var bir insanda,
İki hayat var aslında bir hayatta.
Çocuklar için güneş hala iştahlı,
Gök yüzü ağaçlar kuşlar hala sevecen.
Her tombik yanağı sıkıştırdığımda,
Gözlerim ıslanır çocukluğum karşısında.
Ama ne yazık ki onlarda büyüyecek,
Yazık ki ikinci hayatla yüzleşecek.

(05-09-2001 Karaman)