İki Hayat Şiiri - Cengiz Okçu

Çok mu kolay geldi bu aşk?
Bu şehir çok mu dardı?
Kimsesiz bakışmalarda;
Bir nefes kadar kısa bir düş müydü;
Yaşlandığımız, gözyaşlarımız, yaşadığımız?

En sahipsiz aşklardan mı geçmiştik
Birbirimize gelene kadar?
Bu şehir;
Ne kadar hazırlamıştı, bizi birbirimize?
Kirlenmiş hayallerimizi mi temizlemeye çalışıyorduk,
Gözbebeklerimizin kimsesiz temasında?
Ve gerçekten aşk-sız-lıktan mıydı?
“- bu saf acımız”

Yar’i Yaradan'dan dileyebilmiş miydik, hiç?
Yoksa her geçmiş aşktaki gibi kolay mı gelmişti, bu aşk?
Kaç nefesi tükettik bu yakınlığımızda,
Adaletsiz uzaklığımızda?

Yok, hayır
Basit, sıradan değildin
Bu birkaç senli sensizliğimden geçerken sen;
Şimdi sahip çıkabilecek misin
Temizlenmiş hayallerimize, birbirimize?
Hayatımın kenarından geçen bir hatıra olarak mı kalacaksın?
Buna izin veremem! ! !
Her geçmiş aşktaki gibi, tükenmene aşk diyemem! ! !

Bu şehrin, tam ortasına düşen tertemiz bir aşkken sen
Gitmene izin veremem! ! !
Seni Yaradan’dan dilemişken;
Yanaklarımı üşütüyor nefesin, ıslaklığında tenimin.
Seni böyle sevmişken ben, sahipsiz aşklara geri dönemem! ! !

Bakışlarındaki heceleri okudum
Unutmaya imkân yok.
Harf harf dökülen taneleri topladım,
Yalnız kalmış bakışlarında.

Beklide geçmiş aşk boşlukları hazırladı, bizi birbirimize…
Daha fazla sarılmamızı istedi, “- bu saf acımız”
Yağmurlar ıslatırken bu şehri,
Beklide ısındı yüreklerimiz.
Bir yürek olduk…

Neden bu kadar korkmuştuk?
Adaletsiz yaralar mı almıştık?
Sızısına isyan ettiğimiz “- saf acılarımız” mı çekmişti bizi geriye?
Tam da tükenirken mi düşmüştük,
Islaklığında yanaklarımıza?
Birbirimizi “- bu saf acımızla” mı temizlemiştik?

Bu kalbin tam da ortasına düşmüşken sen
Tükenmene AŞK diyemem…