Iki Gün Şiiri - Gözde Hatiboğlu

Bazen dış dünyanın karmaşasından beklenmedik bir şekilde kopuyor insan
Öyle çok uzun boylu değil, kısa iki gün bile yetiyor sadece
İçindeki sesleri yükseltiyor kapsayan bir grup dinamiği içinde ötekiler
En çok da duyamamaktan korktuğu, kalbindeki seslerin yükseldiğini fark ediyor
Ve şimdi o sesleri duymak yasak..
İmgelem, düşlem ve dönüştüren resimler üstünden kendi aşk nesnesiyle yüzleşiyor insan
Ne çok yakın ve ne çok da uzak, ne çok seviyor ve ne çok da korkarak
Sonra diyor ki ötekine ait bir ses:
’’Birbirine bakmak değildir, birlikte aynı yere bakmaktır aşk.’’
Bir an; donup kalmış, sanki şimdi ve burada, bir fotoğraf karesine saklanmış
Yeni çağrışımlarla canlanıyor, dönüşüyor ve fark ediyor insan
Fark ettiği şey belki yine aynı aşk, aynı duygu
Ve fakat, çok sevildiği yerde başlıyor eksilmeye insan
Tam da orada, vazgeçmek için değil daha özgür sevebilmek için
Hep aynı yere, aynı duyguyla bakmaya devam edebilmek için
Birlikte bir içsel temsille, eksikliğin içinden çıkıp tamlaşıyor insan
Sonra ayrışıyor, kendine doğru yeni bir yolculuğa başlıyor

Ey aşk,
Eşlik edersen, gülümserim seninle
Etmezsen de, gülümserim kendimle
Her baktığımda sıcak bir anıyla bir fotoğraf karesi kalır düşlerimde
İnsan derim, fark ettiği kadar yaşayabilir sadece

(17. Nisan. 2015)