Kelebek Şiiri - Derya Avşar

Bir gül dalına konar,
Rengarenk bir kelebek
Kana kana içer sevgiyi

Ama insan sevgisizdir
Dikenlerden korktuğu için
Sevgiyi yırtar atar üzerinden

Oysa insan üşür bazen,
Yalnızlığın koynunda
Ve kırılır bir kelebek dudağında

Sizce insanlar mı,
Yoksa kelebekler mi,
Daha kısa ömürlüdür?

Benim ki de laf işte
Uzun veya kısa yaşamak
Değil mesele, mesele
Mutlu yaşadığın andır

Her anımda yaşadım seni
Her solukta can buldum
Büyüdüm, büyüttüm beni sende

Üfle her solukta sevdayı
İçime çekeyim seni sonsuza dek
Ne güzeldir kendi benzerini sevmek

Kelebekler iki gün yaşasa da,
ben bir kelebek olup,
omzuna konmak isterdim

Kayıp bir mevsim sırasında
Siyah beyaz arasında
Renkler taşımak vardı şimdi
O, iki kaşın arasında

Sensizliğin olduğu yerde
Tüm benliğimi sarıyor yokluğun
Histerik bir zaman belleğinde

Ansızın düşer amansız bir ayrılık
Kelebek dudağında bir ölüm
Soğuk toprağın bağrını deler

Veda vardır her gidişin ardında
Yaşamlar kelebek kanadı altında
Ölümü içer hayatın baharında

Sen bu satırları okurken,
seni hissederek,
avuçlarında can vermek isterdim

Sıradan iki gün, bazen bir ömür
olabiliyormuş demek ki
Bazı küçük anlar vardır ki;
bir ömre bedeldir
göz bebeklerinde büyümek gibi...