İki Gül Goncası Şiiri - Kamil Aydemir

yanakların yaşını sil istanbul
sanmaki gözlerim bir daha yağar

sevda da sevda olmuyor hani hasretin beni yakmayınca
ben de bahar olmuyor
gülüşlerin cemre cemre içime akmayınca

yarınlarımı yitirmek
umutlarımı bitirmek demektir seni kırmak
gözlerin birisi yeşil ırmak
diğeri çoruh
içinden kopup dökülür yüreğime
yüreğim karadeniz
aşkım gökkuşağının yedi rengi gibi temiz

yıllar ceplerine koyup giderken ayları
kıskandırarak soylu tayları
içimdeki sokaklarda yaralı ceylanım
en sevdiğim şarkının ezgisi gibi dolaşır
ince uzun bacakları
imzasını bırakır yüreğimin ortasına
narın gülüşü dudakları
yaralı gönlü gibi
onlarda yanaşmış zemherinin kapısına
yaş(ıy) amadan baharı
hayatın hoyratlığı değil
ne de yoksulluk
sevgisizlik soldurur bir kadını

kelebeklerin soğra hayatla oynaştığı gibi
sevdiğimin kalçasında oynaşır gözlerim
sanki kor parçası kalçası
dokununca yanar elim
arzularımı kalçasında demlerim
göbeğinin çukurunda ter çiçeklerim
iki yalçın dağının arasında
bayram eder ciğerlerim

cahillik zindan
korkular kendisine ördüğü mapusanedir insanın
yaralı sevdalara
kanayan yüreklere kapısını açar yarın
karanlıktan kurtulup özgürlüğe kavuşan saçların
baharla çayıra salınan kuzular gibi şen
onları izlemenin mutluluğu olsa da şimdilik payıma düşen
gözlerimdir gözlerinle gizli gizli öpüşen
bakışların kuraklığıma akan su
gülüşlerin(de) karanfil kokusu

sevdiğim kadının hası
kalçası
sevgi tarlası yüreği(m) gibi âsi
bastırılan arzuların başkaldıran sesi
sanki düşlerimin ülkesi
sevdiğimin kalçası
iki gül goncası
kendisi bahar