Sen! Şiiri - İlyas Kırlı

sen!
soğuk havaların örtüsü
sıcak yaz günlerinin gölgesi
düştüğümde uzandığım
dudaklarım pullandığında
bir bardak suya kandığım
ve dahi sökük elbiselerimin
ak ipliği
bozuk yakanın aynadaki görüntüsü
kaderi birleşmiş iki kuğunun
penceremdeki bilindik örüntüsü
ve sen!
bir sofrada iki kaşiğin
kulağa gelen huzurlu sesi
bir bardağa sığan keyfin
sıcacık akşam demi
hani nereye baksam
belki yoksun
aslında yok dediğimde
sen hep ordasın
dallarım budaninca
ne kadar soğuk imiş geceler
ve ne kadar sönükmüs yildizlar
odamın perdeleri
hergün sarıya çalar
duvarları parmaklığa benzer
sensizlik yağar kiremitlerime
içimde gülüşlerin tutuşur
sadece hüznüm tüter bacalarımdan
hangi eşik gölgeni bekler
kulpsuz kapılar ardından
ve sen
içeri girdiğinde
gözlerim baharı bekleyen
toprak altındaki tomurcuk misali
doğar filizlerinden
titrer bedenim
bir tutam papatya
çırpınır ellerimde
sen dökülürsün gözlerimden
ıslak ıslak
.............tutamam
bir mendile sererim umutları
saklarım cebimde
ne vakit boşluk olur
sararım seni
kanamasın derim
kapanmaz yarayım ,
sargım elvedaların yokuşunda
dermanı pabuçlarıma koydun
adımsız yolların dinlenme koğuşunda
hangi dağa lale sorsam
dumanı başinda semayı selamlar
buluta yakın hasretin
dimağimda harf harf kelamlar
ve sen!
kara duman gibi üstümde
leke leke yağ içime
kir tutar da sevdalar
sonra aşkların nehrinde
bir sen akar
...........ben bakarım
öylece!