İki Evin Tek Zili Şiiri - Cafer Yılmaz

Bazen;
derin bir nefes çekercesine
alıyorsun beni içine, ısınıyorum.
bazen öyle hızlı veriyorsun ki
kurtulmak istercesine, üşüyorum.
buğulanıp bir damlaya dönüyorum,
ayaklarına düşüyorum.

Artık;
eve geliş ve gidiş saatlerin bile değişti.
Önceden;
benden nefret etsen bile
evinden nefret etmezdin.
Eksiğini tamamlar,
borçları günü gününe öderdin.
Geçen gün gözüme takıldı,
su faturasının günü geçmiş,
elektrik faturasını yere atmışsın.
kendi telefon borcunun,
zarfını bile açmamışsın...

Eskiden adı farketmez kadınlar vardı,
mücadele ettiğim.
Areneda, bir amazon kadını gibi
her galibiyetimde
seni kurtardım sandım.
Adı farketmez kadınlarda yok şimdi.
Biliyormusun,
farkedemediğim bir yanıma yenik kaldım.

Senin kararsızlığın kadar kararsızım ben de.
bazen;
' niye katlanıyorsun bu adama,
sevmiyor, istemiyor kızım! '
bazen;
' olsun... ben yine de seviyorum,
o da seviyor, sevmese çoktan giderdi.'
diyorum.

Kafanın içi,
benim umutlarım kadar karışık.
seziyorum,
dinmek bilmez boranların yüzünden
kayaları dövüyor umutlarım...

Aynı evin içinde kapı komşusu gibiyiz.
Hani çocuklarımız olsa, haber yollayacağız birbirimize
' biz size geleceğiz,
müsaitmisiniz? '
Sabah komşu gelip beni sorduğunda
' uyuyor' diyemedin.
Böyle oluyormuş anca,
iki evin tek zili olunca....