İki Eski Dost Şiiri - Hayati Güneş

Evrenin henüz kelimeleri bile oluşturulmamış olduğu o eski zamanlarda, iki kudretli varlık hüküm sürerdi. Biri tüm sırları, sessizliği ve derin düşünceleriyle örülü karanlık; diğeri, umudun, yeni başlangıçların ve sevginin sıcak kucağı olan Işık. Her ikisi de birbirlerinden ayrılamaz, zıtlıklarının içinde birbirlerini barındıran tamamlayan evrenin dokusunun temel yapıtaşlarıydı.

Karanlık, gecenin kalbinde saklıydı. Yaşamı anlamlandıran bir derinlik sunardı. O, görünmeyenin, bilinmeyenin, içsel yolculukların ve ruhun derinliklerindeki fısıltıların temsilcisiydi. Kimi zaman hüzünle, kimi zaman da gizemli bir çekicilikle dolu olan karanlık, her şeyin de başlangıcı ve sonu olarak kabul edilirdi.

Işık ise, sabahın ilk kıpırtısı gibi her daim umuda davet ederdi. Güneşin doğuşuyla var olan, karanlığın koyu perdelerini titreyen ince bir dokunuşla evrene hayat veren Işık, yumuşak ama keskin bir doğrulukla her şeyi aydınlatırdı. O, acıların üzerine serilen taze bir örtü, karanlığın yaralarını sarıp, yeniden doğuşun müjdecisiydi.

Günlerden bir gün, evrenin sınırlarında, farklı duyguların ve düşüncelerin oluşturduğu uzak bir diyarda, Karanlık ve Işığın yolları kesişti. Başlangıçta birbirlerinin varlığı, karşıtlıklarının ötesinde bir anlayışın kapılarını aralıyordu. Karanlık, Işığı gördüğünde, onun berraklığında kendini keşfettiği sırları fark etti; Işık ise Karanlığın derinliklerinde saklı olan, çoğu zaman görünmeyen fakat gerçek olan güzellikleri ve acıların da ilhamını sezdi.

İki eski dost, ebedi bir aşkın sembolü olarak, her gün yeniden buluşurdu. Gecenin en koyu anı, hemen ardından gün doğumu geldiğinde, Karanlık sessizce geri çekilir, ancak tamamen yok olmazdı. Çünkü her vedanın ardında gizli bir şarkı, her ayrılığın ardında birleşmeye dair umut saklıydı. İşte bu yüzden, Karanlık ve Işık arasındaki ilişki, sürekli bir dönüşüm ve denge türküsü gibiydi. İkisi, birbirlerine dokunduklarında ortaya bir denge çıkar; aşırı yankılanan yalnızlık, sıcaklıkla dengelenir, varoluşun tüm renkleri ortaya çıkar

Her masalda olduğu gibi bu iki güç de kendi içlerinde mücadelenin izlerini taşıyordu. Kimi zaman, zorlu fırtınalar evrenin sınırlarını sarsar, karanlık anlarda Işığın varlığının tam anlamıyla hissedilemediği anlar doğardı. Fakat bu durum böylesine derin ilişkinin zayıflamasını değil, aksine daha da güçlenmesini sağlardı. Çünkü, karanlık ne kadar yoğun olursa, Işığın değeri de o denli belirginleşir, her şafak söküşünde yeniden umut yeşerirdi. Bu döngü, hem bireysel ruhların hem de evrenin sürekli bir savunmasıydı. Her acının ardından mutlaka bir aydınlık, her kaybın ardından yeni bir başlangıç doğardı.

Karanlık ile Işık sonsuza dek birbirlerine bağlı kaldılar. Işık karanlığa gündüzünden bal verir; karanlık Işığa gecesinden yatak serer. Bir elmanın yarısı gibi birbirlerini tamamlarlar...