İki Eli Saplı Yaramda Şiiri - Salim Erben

Geçmiş anılardan kalma bir hüzün
Tren gelirdi düdüğünü çalarak
Kara bir duman kaplardı mavileri
Ağır ağır yanaşırdı perona
Bütün yolcular yorgun uykulu
Kan çanağı gözler
Sanki sarhoş birer birer
Bende sarhoş olurdum bakarken
Hüzün takılırdı gözlerime
Konuşmazdım gülmezdim
Bıyıklarımla oynardım hafiften
Çakılır kalırdım mıh gibi
Olduğum yerde kırdı bayırdı
Dağ gibiydi bende ki sevda
Oysa fırtınalar kopar saplanır
Kalırdı bir yanım bataklığa
Hesabını tutmazdım gecelerin
Tanrılar yaratırdım kendi kendime
Cini şeytanı da ben yaratmıştım
Bir gözü kör diğer gözü şaşı
Onlarda sevmişti bende ki aşkı

Kır bayır ormandı sevdanın adı
Dağ yelleri okşardı saçlarını
Estiği zaman aşk gibi mavi
Gözleri yıldız yıldız olurdu
Elleri sardunya kokardı
Duyardım uzaktan türküsünü
Kör oğlu karaca oğlan gibi
Zeynep olur elif olur
Geçilmezdi nazından

Sonra geldiği gibi giderdi
O aslı olurdu çöl gibi yakan
Ben kerem olurdum aslısına yanan