İki Dünya Şiiri - Remzi Gülek

Kuşlar uçar, şarkın çalınır
Derin bir ah kopar
Ve sessizliğin kapısı açılır

Sen bakarsın o kapıdan Dünya’ya
Görürsün, görmek istemediğin ne varsa
İnkâr etmeden gerçeklerini Dünya’nın
Ama o, hep inkâr eder gerçeklerini dünyanın

İki dünya arasında sıkışıp kalırsın
Sen ona gebe
O kendi halinde
Kalakalırsın

Yaran ağırdır
Yürüyemezsin
Soluğun çıkmaz
Değemezsin

Ve kaskatı kesilmiş gözlerini
Göğün kapılarına dikersin
Hep açılacak gibidir
Ama açılmaz, sen beklersin

İki olmayış arasında sıkışıp kalırsın
Birine âşık
Diğerine düşman
Kalakalırsın

Şimdi bir şiir yazıyorsun
Sessizliğin içinden
Kimsenin okumayacağı
Umutsuzluğu besteleyen

Ama biliyorsun
Umudu doğurduğunu
Tükendiğinde umudun
Sarmal yine başlıyor, boğuluyorsun

İki dünya arasında sıkışıp kalırsın
Sen ona gebe
O kendi halinde
Kalakalırsın

Şimdi iyi geceler
Öpücüğü bırakıyorsun
Geceye
Yanağın boş
Ve çukur

Öksüz ruhun el açıyor
Sessizliğin kapısından
Göğün kapısına
Hiçbir şey olmamış gibi
Başlıyor her şey en baştan

İki olmayış arasında sıkışıp kalırsın
Birine âşık
Diğerine düşman
Kalakalırsın