İki Demir Adam Şiiri - Hüseyin Özcan

iki demir adam bir çıplağı dövüyor,
cam ekranda görüyorum…
dilimde kelimeler yaslı,öfkeli
sesimi duyuramıyorum.
feryadı kulaklarımda uğultu,
gözlerindeki yaşı görüyorum,
gitmek istiyorum yanına
onu demir adamlardan kurtarmak,
sonra gözyaşını silmek istiyorum,
cam ekrandan öteye geçemiyor bedenim,
ruhumu dualarımla onun yanına gönderiyorum.
çıplak adam hazreti ibrahimin oğlu değildi,
ve demir adamlar da babasına benzemiyorlardı
ama kurban edilmeyi bekler gibi sessiz ve masum
ve çaresizdi bakışları gözlerinde,
bir yardım umudu dahi yoktu bakışlarında,
zulüm teslim almıştı bedenini
fakat ruhu hala özgürlük türküsü söylüyordu yüzünde…
iki demir adam bir bedeni dövüyordu acımasızca,
neden dövdüklerini kendileri de bilmiyordu oysa,
Ramallah ta zulüm rüzgarı esiyordu yine,
yine Gazze kan revan içinde kalmıştı..
çocuklar yine ağlıyordu cansız bedenlerin başında,
analar yine biçare feryatlar içinde
bir sağa bir sola amaçsız kuşlar gibi koşuyorlardı..
iki demir adam emirler alıyorlardı,
suçsuz bedenleri acımasızca dövüyorlardı…