İki Damla Yaşam Şiiri - Mehmet Koç

Loş bir sokakta yalnız yürüyorum
kalbim avuçlarımda
duygularım hacizde.
insanlığımı kaybetmişim, hükümsüzdür
acıları hissediyorum ruhumda
açlıkları hissediyorum
ağlıyorum...
gece katılıyor ağlayan serenadıma
bulutlar gözyaşlarıma ortak
sızılar gibi sızıyor damlalar
bedenimden toprağa
topraktan derinlere
haykırıyorum tüm sessizliğimle
yıldızlar sallanıyor
avuçlarım çatlıyor yavaş yavaş
acıyı yaşıyorum yeniden
bir serçe ölüyor karanlığın
parantezli bir yerinde
bir evsiz kayboluyor
yağmur damlalarıyla
ve ben
avuçlarımda taşıdığım kalbimi
bir çamur birikintisine bırakıyorum
her damlada bir zerrem toprak oluyor
karanlık kaplıyor boşalttığım yeri
yıldızlar sönmeye başlıyor
ben bitiyorum
gece bastırıyor.
yağmur diniyor,
ben gidiyorum,
karanlık geliyor.
Bir yaşamı iki damlaya sığdırıyorum