İki Damla Yaş Kaldı

İki Damla Yaş Kaldı

Sen başlattın bu aşkı depremler yaratarak

Beni Nemrut’tan kalan ateşlere atarak

Sonra birden vazgeçtin her şeyi unutarak

Bu sevgiden geriye bir tek arkadaş kaldı

Bir de avuçlarımda birkaç damla yaş kaldı.

Bakmadın yıkıyorken bıraktığın enkaza

Razıyken her kaprise, her cilveye, her naza

Fırsat bile vermeden huzurunda niyaza

Yıktığın burçlarımda ne taş ne de baş kaldı

Paramparça bir yürek ve dökülen yaş kaldı.

Şimdi rahat mı gönlün, bari sen mutlu musun?

Kalbinin huzurundan, aşktan umutlu musun?

Aynalar demiyor mu “değişmezsin sen busun”?

Orta yerde sahipsiz garip bir naaş kaldı

Açık kalan gözlerde kurumamış yaş kaldı.