İki Dakika Şiiri - Ünal Kar

Alsancak Gündoğdu Meydanı’nda
Anıtın hemen yanı başında
Seyre daldım körfezi
Hırçın dalgalarla coşmuş denizi

Kendimden geçtiğim bir anda
Bir çingene kadını
Belirdi yanımda

Oğlum bir falına bakem dedi
İnanmam ki dedim
Gülümsedi…

Hele ismini bağışla
Bırak sen elini avuçlarıma

Birazcık merak
Birazcık da kırmamak adına
Söyledim ismimi
Salıverdim elimi avuçlarına

Biraz inat var sende dedi
Gülümsedi
Doğruya doğru
Haksızda sayılmazdı
Bir başladı pir başladı
Hayatım film şeridi oldu
Fatma bacının dilinde
Aktı… Aktı… Aktı…
Söylediği her cümlede
Büyülenmiş gitmiştim
Sadece doğru doğru doğru diyebilmiştim

Her cümlesinde
Yeniden yaşıyordum
Hayatımı gözlerinde görüyordum

Gurbetimi gördü
Yaşadıklarımı…
Yüreğimi okudu
Sıkıntılarımı…
Evlatlarımı gördü
Canlarımı…
Yüreğimin açıklığından
Çevremdeki insanlara kadar
Her şeyi gördü…

Elimdeki her çizgi
Anladım ki o an
Yaşadıklarımdan kalan izdi

Ve öyle bir hızla okudu ki
Tüm ömrüm iki dakika sürdü
Sadece iki dakika
Kırkını aşmış yaşamın
Özeti iki dakika

Araya pembe düşler serpiştirdi
Biraz da pembe hayaller
Bıraktı elimi
Gülümsedi
Şaşkın mı şaşkın gözlerim
İnanamamışlığın verdiği şokta
Sadece teşekkür edebildim

Düşündüm de
Sanki gölgemmiş gibi geldi
Ne de çok sevinirdim
Ne uzun yaşadım derdim
Sadece iki dakikaymış ömrüm

Şaşkın bakışıma aldırmadan
Kalkıp uzaklaştı yanımdan
Nasıl beni benden iyi bilirdi ki?
Düşüncelerle
Bakakaldım ardından

Ah falcı kadın
Nereden çıktın karşıma
Artık saygımda kalmadı
Kırk yılı aşmış yaşıma
Sadece iki dakika
Pes valla
Ne aldanmışım
Ne aldanmışım
İki dakikayı bir ömür sanmışım….