İki Çocuk Gibi Şiiri - Burak Özcifci

Uzun bankın köşesine oturmuş,
Gözlerim kapalı kuşları dinliyorum;
Dillerinde mükemmel bir şarkı,
Etrafa sevgi saçıyorlar;
Rüzgar gelir yüzüme çarpar,
Yüzümün her noktasının varlığını hissettirir;
Gözlerimi açar açmaz görürüm:
Beride çıplak ağaçlar, ötede soğuk deniz;
İki çocuk karşımda, tatlı mı? Tatlı;
Kocaman hayal dünyalarına dalmışlar;
Biri emek sarf etmiş,
Dikmiş ihtişamlı kumdan kaleyi;
Diğeri haylaz olsa gerek,
Bozmuş karşısındakinin emeğini;
Ama gel gör ki ikisi de kahkahalar atıyor,
Seviniyorlar adeta yıkıldığı için;
Yeni bir kalenin hayalini kuruyorlar,
Sanki ömür boyunca çocuk kalıp
Başka bir şey yapmayacaklarmış gibi;
O an 'biz' geldi aklıma:
Onlardan ne farkımız vardı bizim?
Evet; bedenlerimiz farklıydı, büyümüşlerdi;
Ömür boyu çocuk kalacağımızı iddia edemiyoruz artık,
Zaman akıyor durmaksızın;
İki çocuk gibi kumdan kale yapmak çok güzel bir şeydir,
Fakat yapabilinecek en güzel şey değildir.
Sağ tarafıma bakıyorum,
Bank hala uzun, hala boş.