İki Çocuk Şiiri - Ulvi Koçu

Kürt sorununa dair onlarca, yüzlerce haber, yazı, görüntü yahut çözüm önerileri ile karşılaşıyoruz ki bunları ayıklamak, aralarından kimi doğruları seçip doğrularımıza katmak neredeyse imkansız hale geliyor. Neydi bu Kürt sorunu? Nasıl çözülebilirdi? Siyasi, ekonomik, kültürel, psikolojik, sosyolojik ve daha bilmem hangi etmenlere dayandırılarak hangi analizlerden yola çıkılabilirdi? Bunlar aslında deve de pire birkaç sorudan ibaretti.

Aslında mesele çokta karmaşık değil. Ya da öyle dolambaçlı sözlere gerekte yok. Kürt sorununun temeli yalnızca bir nedendir. O da Hakkarili bir çocuk ile Edirneli bir çocuğun birbirini tanımaması ve birbirini anlamamasıdır. Evet şimdi ülkenin başkentine gidiyoruz ve Hakkariden gelen Azad ile Edirneli Özgürün bir parktaki buluşmasına şahit oluyoruz.
Şimdi hayal dünyamızı genişletelim, bilincimize kuvvet diyelim. Azad ve Özgür hayata hangi pencereden bakıyor, hangi umutlarla büyüyor ve nasıl düşler peşinden koşuyor. İşte kritik olan bu üç sorudan Kürt sorununun ortaya çıkışı ve bu ortaya çıkışın sonuçları cevaplarını çıkarabiliriz.

Uzatmamak gerek. Uzatılan yazıların okunmadığını, okunmaya mecalsiz bıraktığını az çok tahmin ediyorum. Ama gayem şu, elimizi vicdanımıza koyalım ve Hakkarili Azad ile Edirneli Özgür’ün Ankara’da ki buluşmasındaki kritikleri kestirmeye çalışalım. Bu iki insanın ortak ve farklı özellikleri, yetişme biçimleri, kültürleri, çevreleri, sanata ve edebiyata bakışları, dinledikleri müzikleri, başlarından geçenler, beyinlerine empoze edilenler ve daha bir sürü olgunun oluşturduğu sonuçları bir bir düşünmeye çalışalım…

İnanıyorum ki bu sorgulamalar, Kürt sorunu hakkında sebep ve sonuç olarak bize sağlam dönütler verecektir.