İki Büklüm Gök Şiiri - Bedri Adanır

“ İki büklüm gök,
hasret duman duman,
bilmem nere sürüklenir yine,
tutunup da bir rüzgarın eteğine...”

Bilmem kaç meydanda
kaç kesik baş yen(il) gimiz,
Vakitsizliğe çatık kaşlarımız…
Dudaklarımız bükük;
hani düşer ya gözler bir gidişin ardına,
işte öyle kor yürek, çaresiz…

Son sözü yarım ağız bir “elveda”,
ağlamaktan titrek dudaklarının…
Hayıflanmalar, kahrım, ah,
bir öpüş bırakamadım ya dudaklarına,
ondan hep bükük kaldı dudaklarım…

Olsun;
yine kabulümdür
-kursağımda kalsa da- tüm heveslerim;
bilirim, kaç dudak börttü böcekle öpüşür,
kaç taze fidan solucanlar sarar…