İki Bin Yirmi Şiiri - Rabia Barış 2

ÖLÜM

“her canlı ölümü tadacaktır” ayeti kerime.

Ölmek! Tek kelimeyle teslimiyettir.
Bu dünya insanoğluna verilen ömür mühletinin son bulduğu ana kadar, güzelliklerle donatılmış koca bir handır. Bir bakıma köprüdür. Bir kapıdan girip, diğer kapıdan çıkmaya yardımcı olan uzun bir köprü. Ölüm! Diğer taraftan günü belli olmayan son, bize görünen yüzüyle böyle yani sonun başı.
Ölüm! Aslında dünyadaki sevdiklerinden ayrılıp, ahretteki sevdiklerine kavuşmaktır ancak, ameller birbirine yakınsa.
Yaşarken her an imtihanda olduğumuzu unutmamalıyız yüce Allah’ın azabı da merhameti de çok geniştir bu hususun bilincinde olarak yaşamalıyız. Akıl bir yol bir istikamet her zaman Hak yol olmalıdır.

İKİ BİN YİRMİ

Felaket yılımı iki bin yirmi,
Bir kâhin arasam söyler mi der mi?
Yaşlı dünya bizden bedel ister mi?
Gün be gün artmakta gönül sızımız,
Ne tadımız kaldı ne de tuzumuz.

Deprem oldu bölge bölge yıkıldık,
Savaş oldu sokaklara döküldük,
Salgın oldu dehlizlere çekildik,
Kapılar kapandı ağlar kuzumuz,
Ne tadımız kaldı ne de tuzumuz.

Ölüm kol geziyor gözlerde korku,
Bir anda değişti dünyanın çarkı,
Kalmadı evrenin zindandan farkı,
Kara geldi baharımız yazımız,
Ne tadımız kaldı ne de tuzumuz.

Kuraklık başvurdu kıtlık kapıda,
Bulgur kaynatan yok dövsek sokuda,
Kıyamet var derler gelen korkuda,
Gayrı yaşlı dünya çekmez nazımız,
Ne tadımız kaldı ne de tuzumuz.

Kötülük başını aldı yürüdü,
Üstümüzü karabulut bürüdü,
Merhamet tükendi vicdan kurudu,
Ezelde yazılmış bizim yazımız,
Ne tadımız kaldı ne de tuzumuz.

Korona diyorlar bir zalim illet,
Aylardır elinden usandı millet,
Alt edemez bizi sen gibi illet,
Ne yazık ki yolcu oldu bazımız,
Ne tadımız kaldı ne de tuzumuz.

Rabia BARIŞ