İki Bin Yirmi 2 Şiiri - Rabia Barış 2

İKİ BİN YİRMİ

Felaket yılı mı iki bin yirmi?
Bir kâhin arasam söyler mi, der mi?
Yaşlı dünya bizden bedel ister mi?
Gün be gün artmakta gönül sızımız,
Ne tadımız kaldı, ne de tuzumuz.

Deprem oldu, bölge bölge yıkıldık,
Savaş oldu, kan döküldü, sıkıldık,
Salgın oldu, dehlizlere çekildik,
Kapılar kapandı, ağlar kuzumuz,
Ne tadımız kaldı, ne de tuzumuz.

Ölüm kol geziyor, gözlerde korku,
Bir anda değişti dünyanın çarkı,
Kalmadı evrenin zindandan farkı,
Kara geldi baharımız, yazımız,
Ne tadımız kaldı, ne de tuzumuz.

Kuraklık başvurdu, kıtlık kapıda,
Bulgur kaynatan yok, dövsek sokuda,
Kıyamet var derler gelen korkuda,
Gayrı yaşlı dünya çekmez nazımız,
Ne tadımız kaldı, ne de tuzumuz.

Kötülük başını aldı yürüdü,
Üstümüzü karabulut bürüdü,
Merhamet tükendi, vicdan kurudu,
Ezelde yazılmış bizim yazımız,
Ne tadımız kaldı, ne de tuzumuz.

Korona diyorlar bir zalim illet,
Aylardır elinden usandı millet,
Alt edemez bizi bu virüs elbet,
Ne yazık ki yolcu oldu bazımız,
Ne tadımız kaldı ne de tuzumu

Bu kitabı tarihe not düşmek için hazırladım gelecekte torunlarımız bir de benim kalemimden okuyup değerlendirsinler istedim. Güzel bir kitap oldu, ancak yüce Rabbim bir daha böyle sıkıntılar vermesin milletimize!

Rabia Barış