İki Bin Yılın Sızısı Şiiri - Gökhan Gök 3

-Ruh Adam’ı anarak…-

Tek bir söz söylesem aşikâr olur;
Zülfün teli değse Zülfikar olur.
Aşk odları sarsa her bir zerremi,
Terin değse, yaksa bütün çehremi…
Bunca rüzgâr esti, neredeydin sen?
Ömrümün yeşili yere düşerken
Rüzgârlar alınca yapraklarımı,
Kökümde gizledim başaklarımı.
Kazıdın, çıkardın bakışlarınla;
Besledin, saçtığın ışıklarınla.
Ülker’im, gözüne bakamıyorum;
Ruhun ateşini yakamıyorum.
Tut ki ellerimi, yola çıkalım;
Aysız gecelerde yaya kalalım.
Gönlümü alıp da gözünde demle;
Öykümüz bitmedi, sürecek senle.
Buhara yolundan Vey Irmağı’na
Bekliyor bak bizi, dünden yarına
Mete Han devrinde ekilen umut;
O kanlı geceyi mazide unut!