İki baba arasında

Bir çocuk kalmış içimde, dört yaşın sessizliğinde,
Bir el bırakmış beni, tam da dünyanın eşiğinde.
Giden bir baba var, sesi varda, adı yok
Gözlerimde gölgesi

Bazen bir rüya gibi özlüyorum adını bilmediğim bir babayı,
Belki saçımı okşamamış, belki de hiç sormamış adımı.
Ama yine de bir boşluk var içimde,
Soran değil, bırakan bir baba… aklımda gizlice.

Sonra geldi bir el, sevgiyle tuttu beni,
Adı öz baba değildi, ama kalbi öz gibi.
Ben ağlarken sustu, düştüğümde koştu,
Her yokluğa karşı beni yüreğiyle taşıdı.

Şimdi ne zaman özlesem o ilk adamı,
İçimde bir sızı olur gibi,
Ama sonra gözüm dolar bu adamı görünce,
Çünkü baba olmak, sadece dünyaya getirmek değilmiş ki...

İki baba arasında bir çocuk gibi kaldım,
Biri yaram, biri yaramı saran...
Biri kan gibi akıp gitti damarlarımdan,
Biri can gibi dokundu, her kırık yanımdan.

Ne suçluyum, ne vefasız,
Sadece insanım... biraz yaralı, biraz hassas.
Kalbim ikisine de ayrı yer açtı,
Biri geçmişim, diğeri... hayata tutunduğum dal gibi…