Iki Aşkın Kavgası diyalog 15.34 17.11.2024

"İki Aşkın Kavgası"

Kadın:
Neden hep sustuğum yerde buluyorsun beni?
Sözlerim kanıyor senin dilinde,
Bir öfken var ki…
Sanki kollarınla değil, dikenlerle sarıyorsun beni.

Erkek:
Sana dokunmasam, içim eksilir,
Ama her dokunduğumda canımı acıtıyorsun.
Sevmek böyle mi olmalıydı?
Birbirimizi severken nefessiz kalıyoruz.

Kadın:
Sevmek, savaşmak değil midir?
Sen benimle savaşmasan,
Bu kadar gerçek olabilir miydik?
Ama her savaşta biraz daha tükeniyorum…

Erkek:
Tükenmek, yeniden başlamaktır bazen.
Senin gözlerinde her defasında yeni bir dünya buluyorum.
Ama sonra…
Bir bakışınla o dünyayı yerle bir ediyorsun.

Kadın:
Peki, neden gitmiyorsun?
Bunca yara alırken neden kalıyorsun hâlâ?
Bu kavgaların bitmeyeceğini biliyoruz.
O halde neden bırakamıyorsun beni?

Erkek:
Gitmek, sensizlik demek…
Sensizlik, karanlık bir deniz gibi.
Sevdanın ağırlığıyla dalıp boğulsam da,
Senin varlığınla nefes almayı öğreniyorum.

Kadın:
Sen beni her affettiğinde kendime kızıyorum.
Sen her kaldığında, biraz daha seviyorum.
Ama aynı zamanda,
Bir sonraki kavgamı hazırlıyorum…

Erkek:
Belki biz, yanmayı seven bir ateşiz.
Kül olmayı göze almış iki inatçı yürek.
Kavgalarımızdan doğan bir sevdayız,
Bizi bitiren de, var eden de bu aşkın kendisi.

Kadın:
Her defasında bana dönerken,
Neden kılıç gibi kesiyorsun sözlerini?
Sevgimiz savaş meydanı mı?
Yoksa bir savaşta esir miyim?

Erkek:
Sen esir olsan, özgürlük neye yarar?
Ama bazen, senin gözlerin bir hapis gibi.
Seviyorum, diyorum kendime her defasında,
Ama sevmek neden bunca yorar?

Kadın:
Ben mi yoruyorum seni, yoksa suskunluğun mu?
Hangi sözlerim sana ağır geldi?
Aşk bir yük değil, bir kanat değil mi?
Biz neden uçmayı unuttuk, söyle bana.

Erkek:
Kanatlarımız kırık çünkü,
Her kavgada biraz daha kayboluyoruz.
Ama ne senden vazgeçebiliyorum,
Ne de bu kavgalardan…

Kadın:
O halde neden hâlâ buradayız?
Hadi söyle, bunca yangına rağmen neden gitmiyorsun?
Neden hâlâ bu ateşi körüklüyorsun?

Erkek:
Çünkü aşk dediğin, bir yangın değil midir?
Kendi küllerinden doğmayı bilen.
Seninle yanıyorum ama sensiz…
Daha karanlık bir ölüm var.

Kadın ve Erkek (Birlikte):
Ne acılarımızı paylaşabildik,
Ne mutluluğumuzu paylaşabildik.
Yarım yamalak bir sevda yaşadık,
Ama yine de vazgeçemedik.

Aslında aşk, biz olmaktı,
Sevmek, bir bütün olabilmekti.
Ama galiba biz beceremedik…
Tüm mesele biz olabilmekteydi,
Ve biz, ne yazık ki olamadık.