İki Arkadaş Şiiri - İsa Sayan

Gece yarısı bir telefon gedi saat oniki sıfır sıfır dı,
Dostum seni ararken ellerim tuşlara varmadı.
Yollarını gözledim seni bana soran olmadı.
Dedi birisi diğerine yol uzun du,farlar kısa.
Atladı iki arkadaş motor sikletine.
Zifiri karanlık şeritlere işlemişti
Gecenin karanlığını komyonlar dağıtıyordu.
Hava şahitlik ediyordu onlara.
Rüzgar kasksız suratlarını dövüyordu.
Gecenin zifiri karanlığın da’.
İsa sordu hakana ne oldu dostum anlat bakalım,.
Hakan rüzgara karışan kısık sesiyle’
Şurda dururmusun.hiç tereddüt etmeden durur
Motordan indi. düz bir taşın üzerine oturdu.
Hava zifiri karanlıktı göz gözü görmüyor du’;
Bir sigara çıkar dı’lutubetlenen kipritiyle yaktı.
Derin bir ah çekti yanan yüreğine,.
Kendi kendine mırıldanmaya başladı.
Ben bu zamana kadar kendim için ne yaptım.
Hangi taşın altın da ‘oturduysam elim hep taşın’; altın da’ kaldı.
On yaşın dan beri çalışıyorum kimin için
Doğruluk için mi ya da yanlışlık için mi?
Hadi söyle hakan kimin için.
Yanan sigara geceye ateş böceği gibi şahitlik ediyor du.
Ay yüzünü bize dönmüştü.
Yıldızlar motorun farı gibiy di.
Gece baykuş sesleriyle feryat ediyordu.
Ağlamıyordum çünkü ben de’ onun gibiydim.
Zifiri karanlığa bakarak.
Ulan karanlık dürüst oldum kaybettim.
Doğuru oldum umutsuz dediler.
Ciddi oldum suratsız oldum.
Bir kız sevdim şerefsiz dediler.
Sevdalıyım dedim dalkavuklık dediler.
Bize yüzünü donme haykır bize
Zifiri karanlık gibi kapat bizi gecenin sesine
Umutlarımızı istemiyoruz hayallerimizi ver bize.
Biz bıkma’ dan usanmadan hayatın içine zifiri –
Karanlık gibi korkarak değil:!
Bir ışık gibi geliyoruz .
Sen den kork muyoruz bekle bizi…