Zennehar Yılmaz - İki Alem Arasında Şiir ...

İçimden geçen duygumu yoksa figan mı? Haykırmaktan nefesim kesik Tutunamıyorum kırık dallara yanıyor ellerim Umutsuzca sürüklüyor ruhum bedenimi sonsuzluğa doğru Kor mu yoksa buz mu bilmiyorum bedenimi sarmalayan Kapısına yattığım tanrımı yoksa kumlu onu da göremiyorum Hayâsızca kendimden utanır gibiyim Ölçüsü yokmuş ne sevginin ne nefretin Tümünü ruhumda toplamış mayın gibiyim Kimin basacağı belli değil üzerine Yeri de belli değil öyle ki kendi adımlarımda yok olurcasına Mahşerde sanki korkularım buluşuyor ruhumla Sevgi bekliyor sarmalamaya yüreğim Acılara boğuluyor gözlerimin sitemi Öyle ki gözyaşım bile isyan gözlerime bakışındaki nuru kaybetmiş gibi İntikam alır gibi gözyaşlarım gözlerimden kör bakıyor yarına Geçmişe sünger çekip geleceğe adımım yok bu günü tükettim yarına gücüm yok Duygusuz kıyamını giydim yalan dünyanın Bedensiz kalmış ruh gibiyim ne ölü ne diriyim Kendimden öte kayıp biriyim Acıyor mu susuyor mu dilim onu da kestiremiyorum Korkularımla yüzüm karanlık tebessümüm yok acıyor tahammülsüzüm artık eskisi gibi değilim Kırmak yoktu hani sözler vardı umuda yelkenler delik teşik fırtınalar sallandırmıyor bile yol almak için Denizlerin hırçınlığını gördükçe kendimden korkar gibiyim ruhumun fırtınası denizleri durultup dondurmaya yetiyor Kinayesiz sözlerim ele değil kendime benliğime Yok oluyorum kayboluyorum iki âlem arasında yol bulamıyorum Ne sevgiyle su buldum ne öfke denizinde bir damla suya boğuldum…