kimi zaman demli bir çay kokusuna girer iki adam. kimi zaman Kürtçe zılgıttır, kimi zaman Kırgızca bir ağıt. acının dili olmuyor, hatta sorgulanmaya ihtiyaç dahi duymuyor. Mehmed Uzun, Cengiz Aytmatov... uzaklığa sığınmış, kaf dağıyla saklanmış iki farklı coğrafyanın, aynı acılarıyla büyümüş ozanları... harfleri ışık olsun, karanlığımıza... halkları, kavgaları, sözcükleri hep yaşasın, hep yaşasın...
o kadar da önemli değildir bırakıp gitmeler,
arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar bırakılmasaydı eğer.
utanılacak bir şey değildir ağlamak,
yürekten süzülüp geliyorsa gözyaşı eğer…
belirsizliğe yelken açardı iri ela gözler zamanla,
öylesine derince bakmasalardı eğer…
Devamını Oku
arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar bırakılmasaydı eğer.
utanılacak bir şey değildir ağlamak,
yürekten süzülüp geliyorsa gözyaşı eğer…
belirsizliğe yelken açardı iri ela gözler zamanla,
öylesine derince bakmasalardı eğer…
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta