İki Şiiri - Rubin Selber

seni ne kadar sevdiğimi söylesem yanında kimse kalmaz
ki söylemiyorum.
bir yerden bir yere giderken seni dünyaya fırlatsam evren parçalanır
ama fırlatmıyorum.
misal ben ahlak diye seni yutsam ahlaksızlık yasal olur
fakat yutmuyorum. seni tanrıya sunsam istifa eder,
lakin sunmuyorum. hakkaniyet dediğimiz bu.

yürürken ezdiğim kaldırım kenarı çiçeğine selam veriyorum
insanlıktan yakınıyor çiçek, ezilmekliğiyle kalıyor
diyorum seninle toplayalım valizleri ey sarı çiçek, uzaya yürüyelim
yapıştırıyor cevabı: buradan uzakta, nefes mi var sandın
sanmıştım. çünkü atmosfer insanı boğar mı. valla boğar

sonra artık hiçbir şeye inanmaz oluyorum
sonra artık hiçbir şey bana inanmıyor
sonra inanç namına ne varsa, kaybediyoruz
kaybetmediğimize şükrediyoruz aklımızı da.
dünyayı aleve vermeyişimi hayretle izliyorum
olmayan derdi üstlenmekte ustalaşıyorum.

cennet elmasını cennetten getireni arıyorum sokak sokak
yer fıstığını yerden çıkarmalarını anlayabilmiş değilim
el arabasıyla arkadaşlarımı evinden alıyorum
yıldız kaymasına göktaşı diyenlerin kalbini irdeliyorum
bak ama beni neden sevmediğini merak etmiyorum, sussak mı

tüm bunların gerisine saklanmış bir şeyler var

boğazımda örümcek ağları