...ıIVı... Şiiri - Yorumlar

Ofisine girip bilgisayarını açtığında saat dokuza çeyrek vardı. Öncelikle onu bekleyen kirli bardaklar ve boş çaydanlıkla ilgilendi. Hayatı boyunca her şeyi kendi yapmıştı, burada da çayı kendi demliyor, ardakları kendi yıkıyordu. Hiç de gocunmuyordu bundan... gündelik hayatın gereksiz ayrıntılarıydı bunlar üstesinden gelmesi gereken. Gerçi çay içmiyordu ama, her sabah o çaydanlıktan yükselen taze çay kokusundan hoşnut olmayı öğrenmişti. Hayatta çok şeyden hoşnut olmayı öğrenmişti. Sonra, bir sürü evrak ve dosya ile karmakarışık masasının üstünde kahve fincanı için ufacık bir yer açıp bilgisayarının başına oturdu. Hayatı da tıpkı masasının üstü gibi karmakarışıktı ama o küçük zevkler için bir türlü yer bulamıyordu işte hayatında. İlk iş olarak her zamanki gibi, önceki gece gelen gereksiz elektronik postaları temizlemekle uğraştı. Bir yandan da keşke hayatımdaki gereksizlikleri de böyle temizleyebilsem diye geçiriyordu içinden. Silme tuşuna her bastığında, silinen her elektronik posta ile, zihninde yer kaplayan beynini kemiren virüslü anıları sildiğini hayal etti. Ama beynin çöp kutusu boşaltılamıyordu. Çalan telefon ile kendine geldi. Hem gece gördüğü rüya, hem servisi kaçırmış olmanın verdiği sıkıntılı bir ses tonuyla cevap verdi telefona. O bir an önce kapatmak istiyor, karşısındaki ise lafı uzattıkça uzatıyordu. Bütün günüm böyle geçecek diye düşündü. Önünde, üzerinde çalışması gereken onca dosya duruyor, kulaklarında hala rüyasındaki ormanın sessizliği çınlıyordu. Böyle sıkıntılı olduğu zamanlarda, her saat başı çalan telefonu onu üzmek yerine mutlu ediyordu. Gün içinde sıkça, rüyasında gördüğü uzun boyluyu düşündü. Her seferinde yüzünü görmeye ramak kala uyanmıştı bu acı-tatlı rüyalardan. Acaba geçmişten birisi miydi bu yüzünü göremediği kişi. Hepsini tek tek düşündü... ama hiç birisi uymuyordu, uyduramıyordu. Belki de artık geçmişten kimseyi yanında görmek istemiyordu. Bir an geçmişin hayaletleri ofiste dolaşıyor gibi geldi. Bu ağır havada içi karardı, tüyleri ürperdi, yüzünü ateş bastı. Kendini rüyasındaki ormanda tekrar kaybolmuş hissetti. Terliyordu, kulakları içinden yükselen sesi işitmiyordu... kaçak istedi.. son zamanlarda bulamadığı huzuru uykuda bulmak istedi. Ama hayat, bu iş güç içinde bu sıkıntılardan bile hoşnut olmayı öğretmişti işte.. saate baktı.

20.02.2007
Zuhal AKSULU