III/Resim Şiiri - Ali Gençay

bembeyazdı saçları
briyantinle geriye taralı
oturmuş koltuğuna
göbeği ikiye katlı
kulakları arkasından bağladığı
kemik çerçeveli gözlüğü,kalın camlı
inceliyordu eskilerden kalmışları
okşadı simsiyah saçlarını çocuğun
meraklı gözlerle
baktığı fotoğraftaki tüm yüzlerde
Mithat beyi aradı

takıldı sayfada ihtiyar
burnun ucunda gözlük
ha düştü,ha düşecek
iyice gözüne yaklaştırdı
bakışları buğulandı
çocuk sordu kim bunlar?
önce derin bir çekti
anlattı;

aylardan nisan
gelinlik giymiş kiraz ağaçları
giyilmiş mintan
pantolonu omuzdan askılı
güzeldi kız
saçları ortadan ayrı
sırtını vermiş ağaca
sevgilinin başı göğsüne yaslı
gözler kilitlenmiş uzaklara
son gündü
doldu askerlik pusulası
yürekte ayrılık acısı
ihtiyar suskunlaştı
sordu çocuk,ya! sonra;

koltuk gıcırdadı
yavaşça kapadı kapağanı albümün
pencereye yaklaştı
görsün istemedi,ağlayacaktı
titrek sesle anlatmaya başladı tekrar
uğurladık davullarla zurnalarla
son kez eller sallandı
uzun zaman sonra
askerliğinin on dördüncü ayı
izine yollandı
istasyona geldiğinde
onu aradı gözleri
yoktu!
oysa mektupta yazmıştı
onu karşılayan çocukluk arkadaşı Mithat’tı
dayanamadı sordu
nerde,neden gelmedi
yutkundu Mithat gözleri yere baktı
uzun zaman önce
göğsünü öksürük sardı
ince hastalıkmış
doktorlar çaresiz kaldı
çok istedi son kez görmeyi seni
sana haber etmememiz için yalvardı
ecel onu bizden zamansız aldı
dizleri üzerine düştü
inanamadı,inanmadı
yıkılmıştı,perişandı
uzun sürmedi ecel onu da aldı
işte dedi ihtiyar
onlardan geriye sadece bu kaldı