II Şiiri - Deniz Ulaş

Zaman bizi gördükçe acı çekerdi,
utanırdı acımasız hukuğundan.
Şimdi her zamanki klişe lafları savuruyor
zamana esir insanlar.
'Tek ilaç zamanmış'...
Ama bilmiyorlar,
Seninle biz
Tüm sınırlandırılmışlığında zamanı kendi istediğimiz gibi yaşardık.

Günler hafta,aylar yıldı.
Sensiz günler mevsim,aylarsa deste deste yıllar gibi.
Ve zaman o yapışkan ağlarını ördü.
Sensiz zamanlarda
Kabuslar, zaman kadar acımasız ve güçlü.
Yitik zamanlarımın kazanılmışlığıydın sen
En küçük sevinçleri bile
dünyaları kazanmış gibi kazanırdık seninle.

Çocuklar gibi deniz taşları toplardık
Yaşayamadığım tüm çocukluklar
senin o kadınsı masumiyetinde yer bulurdu,
mavileri birbirine katardık.

Yaşayamadıklarıma yarım kalmış bir sevda ekledin
ve gittin.

Zaman tüm saniye, saat ve takvim zebanileriyle
abanıyor üzerime

Şimdi her gece,
Kararmış deniz kıyılarından,
kapkara taşlar toplayıp
Kara bir denize fırlatıyorum tüm gücümle
Kararan denizim
yeniden mavileşsin diye...