İhtiyarlık Şiiri - İsmet Anik

Kim sardı canıma ihtiyarlığı
Başımdan bir türlü savamıyorum
Çok şeye pişmanım geçen ömrümden
El vurup dizimi dövemiyorum

Duvar diplerinde akşama kadar
Gelenler geçenler yaşımı sorar
Yüzüme gözüme sinekler konar
Kişe diyorum da kovamıyorum

Bakmayın halime ben çok beterdim
Çöplüğümde horoz gibi öterdim
Eskiden kızınca küfür ederdim
Şimdi içimden de sövemiyorum

Gönlüm bedenimden elli yaş küçük
Sanki ben gurk oldum o hala cücük
Kaldır başını bak diyor ecücük
Topraktan başka yar sevemiyorum

Çocuk oldum artık kederim olmaz
Bir lokmadan başka giderim olmaz
Altıma etsem de haberim olmaz
Gerçeği yalanla sıvamıyorum

Benmiydim kabına sığmayıp taşan
Olur-olmaz yere benmiydim koşan
Bastonum olmasa halim perişan
Yetişip yağnımı ovamıyorum

İnsanın zoruna gidiyor her şey
Başkasına muhtaç yaşamak zor şey
İhtiyarlık böyle nedamet bir şey
Hiç heveslenmeyin övemiyorum