İhtiyarlık Şiiri - Erkan Arslan

Tenha karanlık sokak ta yürüyor bir gölge,
Seçilmiyor gizli maskesi kırışıklıktan,
Tıknaz edalı bir ruh, eşine takılıp da,
Sorguluyor bastonunu tık tık vuruşundan.

Anbean,ondan hiç ayrılmayan bastonuyla.
Bedenide çın çın işleyen raksında vaktin.
Başına bir numara dar gelen şapkasıyla.
Yürüyor üstünde zamanla aşınmış yerin.

Takılmış önünde ki,ardında gençliğine.
Gecen zamanla kurgusu bitmiş gençliğinin.
İhtiyarın bedeni yaklaşmış ölümüne.
Oyun gahı uzak kaldı ömür çizgisinin.

Hayat oflanırken,bir çocukluk hevesiyle.
Ağzı süt kokan bir çocukla arkadaşları
Tanışmayı beklerler hayatın cilvesiyle
Oyunlar doyumsuz yarım kalır oyunları

Bu oyunun tiryakiliği bilinmeyince
Çeker oyuncak misali çocukları zaman
Bu oyunun tiryakisi bilir eskiyince
Bilir anlar asıl oyunu sabra dayanan

Hatta gönlüm görmek istiyor eskiliğimi
Bastoncu rahnemi deştin yaman usta yetiş
Neden vermezler burnu soluyan gençliğimi
Nedendir ısrarlı bir sona zora ki gidiş

Bırak biraz daha dayanayım bastonuma
Bu beden onsuz tek başına yoksa yürümez
Bu sonsuza varacak bir ömür yarışında
Benimle yalnızca o dost kaldı o da bilmez

Gençliği söke söke almışken dakikalar
Beni bir tek o terk etmedi yalnızlığımda
Bir evladım gibi oldu benimle bahtiyar
Vasiyetim olsun iyi bakın bastonuma

Peyderpey benimle aynı yaşta bir ihtiyar...

Haziran 1995