İhtiyârın Hâli Şiiri - Hanifi Kara

İHTİYÂRIN HÂLİ

Yaşım ilerledi tâkatten düştüm
Dizde fer kalmadı gezemez oldum.
Parmak arasında ceviz kırarken
Bir pireyi dahi ezemez oldum.

Ya kırıldı, ya kurudu dallarım
Yâr değilmiş ne mallarım, pullarım
Ne ayağım kalkar ne de kollarım
Denize atsalar yüzemez oldum.

Kitaplar bastırıp yayan nâşirken
Dün kendi başımı, kendim kaşırken
Seksen bir okkayı sırtta taşırken
Çuvalın ağzını büzemez oldum:

Yazdıran çizdiren elbet akıldı
O da vardı, bir engele takıldı
İlham perilerim birden çekildi
İki satır yazı, yazamaz oldum.

Med/cezirle doldu kırıştı yüzüm
Hanıma, geline... geçmiyor sözüm
Uzağı, yakını görmüyor gözüm
Tespihi ipliğe dizemez oldum.

Âzâlar dökülür hep birer birer
Elde, yüzde, ciltte, lekeler ürer
İş yapmaya kalksam ellerim titrer
Basit bir ilmeği çözemez oldum.

Ömür bitti daha, neler umarken
Nasip et tevhidi gözüm yumarken
Gençlik yıllarımda fili gömerken
Karıncaya mezar kazamaz oldum…

10/10/’08
Hanifi KARA