İhtiyar Olunca Şiiri - Kâzım Özgür

1
İhtiyar olunca, kalmadı derman;
Derdine bir çare bulamıyorsun…
Cürümden kurtulup, alsan da ferman,
Tevhidin aşk ile dolamıyorsun…
2
Geçmişin pürüzlü, önün karanlık;
Yaşantın huzursuz, kafan bulanık.
Bu dünya geçici ölüm bir anlık,
Önceden, helallık alamıyorsun.
3
Nefsin çok pervazsız gücün yetmiyor,
Her şey bozuk düzen doğru gitmiyor.
Her gün yeni sorun; eksik bitmiyor,
Rahat bir ortamda kalamıyorsun.
4
Ne mutlu düşküne yardım edene;
Sihhat, huzur gelsin bütün bedene,
Dayanmaz yüreğin, ölüp gidene;
Onun acısını silemiyorsun…
5
Karşılıklı sevgi, saygılar vardır;
Haddini aşarsan, ayıptır ardır.
İbadetsiz ömrün ahu zardadır;
İslam’ın şartını bilemiyorsun.
6
Her kalbin atışı Hakkı zikreder;
Mümin olan kişi bunu fark eder.
İmanı bütünler her an şükreder;
Sen ki bu sırlara dalamıyorsun.
7
Uzak dur fitneden şerden, yamandan;
Kor ateş olurmu yanan samandan?
Ayrılma sakın dinden imandan;
Bakay-ı billaha gelemiyorsun
8
Nefsine uyup da yaparsan zülüm;
Yüce Rabbim der ki: “ yapma ey kulum! ”
Ne kadar yaşarsan sonunda ölüm;
Zevki eğlenceyi bölemiyorsun.
9
Boşa geçti ömrün hayat yolunda;
Ledünden örnek al ilim dalında?
Mevla’m aff ederse; ferman kolumda;
Zevki eğlenceyi bölemiyorsun.
10
Hasta kalbin günden güne ezildi;
Bütün dertler sıra sıra dizildi.
Hayreti'nin yürek teli çözüldü;
Sen onun sazını çalmıyorsun.

{Kazım Özgür 25-Eylül-2009}