İhtiyar,İmam Mustafa ve Ben

Yıllar önce bekar evinde,
Sohbet ederdik.
İhtiyar,imam Mustafa, birde ben.
İhtiyar geçekten ihtiyardı
Mustafa 'da İmam Hatip'ten.
Tiyatrocuyduk Konya'da
Çoğuna göre koftiden.
Bizi de inandırmışlardı buna
Umudumuz yoktu kendimizden.
Ülkeyi kurtarmazdık,
Okumuşluğumuz az
Tiyatro tartışamazdık.
Belden aşşağı kayıverirdi sohbetler,
Ama Allah inandırsın,
Hayallerimizde bile giyinikti sevgililer.
Başka ne olabilirdiki,
Biri ihtiyar,biri imam
Ve iyi aile çocuğu ben.

Özlemişim be sizi,
O temiz masum hayalleri.
Şimdi mi,
Şimdi ipin ucu kaçmış dostlar,
Milletin ağzında bir kelam,
-Şimdiki çocuklar harika,
Ülkenin geleceği bu pırlanta kafalar-

Harikalar, harika olmasına da
Nerede büyüğe saygı
Nerede sevgiliye beslenen masum duygular.
Devir değişmiş dostlar,
Biz yaya kaldık,
Koşanlar çıplak
Kral arada kaynadı.

Kurt olup kafa tutmaya niyetim yok bu sofrada
Hele kaçmışsa ipin ucu
Eller boş asılı kalmışsa havada.
Bize kalan iç çekmek gecenin bir yarısında.
Bir de seslenmek,
İhtiyara,imam Mustafa'ya.
Çocuklar, şimdi daha iyi anlıyorum ki
Ne güzel, ne özelmiş
Yirmi beş sene öncesi...