İhtiyar! En Kimsesiz İhtiyar!

…Kendinden başka derdi kalmamış kimsesiz insansın
Kendine yeniden başlayacak zamanın yok…

İhtiyar en kimsesiz ihtiyar
kakülün gölgede bıraktığı
denizin yüzü gibiydin
ve balık burcuydu gamzen
bambaşkaydın
nasıl da ince, yeni ve narin
titreyen ıslak bir leylak dalı
toprağa dikilmiş kırılgan fidan gibi
kök saldın, meyve verdin
toprakla paylaştığın sen işte bu sendin
güzellik ve nektardın

bir ağaç büyürdü içinde
hiç durmadan çiçek açan
Poyraz Kızıydın
yüreğini ışıkların kırdığı
yer altı suları bilirdi bunu
incirlerde gün batarken
saçlarında yanık defne demetleri uyurdu
berrak sular bilirdi bunu
seni dile getiren heceler yağmurun
çimenlerde bıraktığı ıslaklığın sesiydi
suyun ıslak kaderine
ağacın yeşile alışkanlığına
aşinaydın
ayın olmadığı bir siyahın içine
pulsarın kapatılışı gibi
döküleceğine inanırdın
kederlerin
uzun süre yattın çuha çiçeğinin labirentinde
nergis sarısını örüp
bir halat yaptın kendine
gün doğumunun avucunda kalan
son parçasına
tutunmaya çalışırken
ıslak yüzünden sıkıp
damıttılar gözyaşlarını
göz yaşından kaldı bu tuz kabukları
çünkü; sığ sularda boğulmuştun
her yanın balçıktı
dipsiz kuyulara hapsolmuştun

saçlarında ağarırken zaman
geçtiğin dar yollarda
kalmıştı gövden
kıyı ile nehir arsında karanlık yapışkan
kış gecesi yağmuru vardı
simsiyah terliyordu toprak
çiseleyen gün sarısının altında
kimsesiz bir ihtiyar ağarmış gövdesini
bırakıyordu
insan gözü değmemiş toprağa

…
kozanı ayırıp rüzgara bırakmamak için
bir meşale gibi içinde dolanan arayışla
körebe oynarcasına
donmuş toprak altında
ölümden kaçan sen bu sendin
SENİN KENDİ CESEDİN ORADA

artık kendine yeniden başlayacak zamanın yok
hakikati görmelisin
başka türlüsü mümkün değil
bu böyle sürüp gidecek
katlanmak gerek
kıştan çok daha fazlası var

söylediğim ne varsa ezberlenmiştir
“ÖYLE “ diyecektir okuyan kim varsa