İhtiyar delikanlı Şiiri - Dağlar Özügüç

O giden neden gittiğini
Geride kalan garip ise
Özlemin neler yapabildiğini
Her zeminde çok iyi bilir
Onun için sevdanın yükünü
Geride kalıp özlemle kavrulan
En doğru biçimde anlatabilir

İçim her yaş dolu
Çocuğum çoğu zaman
Yada okul yolunda sevdalı
Bazende zorluğa karşı duran
Dağları deviren bıçkın bir delikanlı
Şimdi ise son trene çeyrek kala
Kendiyle barışık ihtiyar bir delikanlı

Söyle neler oluyor
Güneş seni neden bu kadar seviyor?
Sen gelince daha parlak doğuyor
Sen gidince erkenden batıyor
Renklerle ilişkin bak ne kadar canlı
Hele şu üzerindeki şal varya janjanlı
Tam da okyanus mavisi
Denizden yeni çıkmış gibi
Yosun kokuyor

Bakınca o ışıldayan gözlerine
Şimşekler çakıyor içimde
Karşı tepeler dirileşiyor dikleşiyor
Ormanlar yeşeriyor gürleşiyor
Sen gelince tabiat şenleniyor
Ama eğer gecenin bağrını yırtan
Yanık bir ney sesi varsa uzaklarda
Bir de yüreğim yokluğunda
Kapkara sonsuzluğa gömülüyor

Ah be güzel gözlüm
Sensiz ne yaparım bilmem
Gidişin herşeye zarar
Yok oldu seninle hayalini kurduklarım
Bu benim için önemli bir karar
Ya seninle sonuna kadar varım
Yada sensiz bu dünyada bir yerde
Sürgüne mahkum mu olayım?

Daha ne demem lazım
Gel artık gel canım acıyor
İsmini ağaçlara kazıyan
Parmaklarım yol yol kanıyor
Bak rüzgara seninle giden
Gemilerin yelkenlerini dolduruyor
Gidenin verdiği hicran derin oluyor
Gel diyorum gel artık
Şimdi yapraklar sararıyor
Sonbaharda tabiat kapanıyor