İhtiyar Balıkçı Şiiri - Süleyman Belan

Ben bu denizlerin büyüttüğü çocuğum,
Çocukluğumda bakarken içinde boğulurdum.
Dokunsam, beni yutacak sanırdım.
Beni kendine benzetti, aşık oldum.

Saldım kendimi ana gibi kucağına,
Unutturdu dertlerimi sallaya sallaya,
Avuttu gönlümü akşam sefası bir mehtapla,
Aldı korkularımı yunusların dostluğuyla.

Sefaleti öğretti, aç gezen martılarında.
Cömertliği öğretti, balık tükenmeyen ağlarında.
İsyanı öğretti, kayaları tokatlayan dalgalarında.
Sevmeyi öğretti, yakamoz vakti aşklarda.

İki arkadaş, iki gönül olduk mavi sularla,
Koca bir ömre meydan okuduk onunla,
Her bir kuytusunda ayrı bir hatıra,
İçim içimi yiyor, ayrılık korkularıyla.

Bakışlarımda ayrı bir ahenk, ayrı bir hava,
Azgın dalgalardım, çekildim kumsallara.
Zaman, döne döne bıraktı beni aynı noktaya,
Çocukluğumdaki korkulara döndüm, denize bakınca.

İhtiyarlık bedenimi bir anda sarınca,
Ölüm geliyor aklıma, deniz çarşaf gibi olunca.
Bir seher vakti minarelerden adım duyulunca,
Ağıt yaksın denizler, adımı duyunca.