İhtiyar Babam Şiiri - Afşin Dualı

Ten cidarını yırtarcasına tarifsiz bir acı,
İhtiyar adamı ne zaman düşünsem,
Utançla haykırıyordu ruhum,
Bu dilenmalar tükeniyordu içimde artık..

Yan dostum, yan ve ağla,
Ağlamak rahmettir,
Ağlamayan ne bilir,
Piştikçe insan olgunlaşmaya,
Hayata daha farklı başlar bakmaya..

Farklı bakış zaviyeleridir,
Zaten insanı müteselli kılan,
Kendisiyle yüzleşmeye başlayan insan,
Nedametin acısıyla pişmeye vakidir..

Yağmurlu ikindi vakti hücre karanlıklarından,
Şöyle fısıldadığını anımsıyorum babamın.:
Paydaş kaygıların ve bitimsiz kederlerin,
Vardır uykusuz gecelerin kirli ama umutlu sabahı..