İhtiyar Arkadaşım Şiiri - İlhami Şenol

Yüreğim fırlardı yerinden,
Bu ne telaş derdin oğlum,
Babamı bulurdum be ihtiyar arkadaş,
Ben telaş etmeyim de ne edeyim,
Öyle hoşuma gider diki, o sıcak, tok seslenişin,
Sık görüşürdük,
Kandırırdım hanımı,
Yutmazdı ya aslında,
Sakin ve ağır adamdın,
Taklit edilemez,
Memleketi kurtarırdık,
Bazen sen demokrat olurdun,
Bazen ben tutucu,
Dönemine laf ettirmez, suçu taze siyasetçilere atardın,
Bende seni ikna etmeye çalışır,
Başaramazdım,
Bir gün sen küser giderdin
Bir gün ben hırsımdan ağlayarak,
Ben orta yaşı devirmiş avare,
Sen hala maşallah dedirten asırlık çınar,
Arkadaşım diyeceksin derdin, ne amca, ne ağabey,
Elini de öptürmezdin,
Eller kuvvetlice sıkılacak, sarılacağız hiç ayrılmacasına ve omuzlarımızı, sırtımızı kavrayacak ellerimiz,
Her küsüşümden sonra, ürkek, başım önde köşeden kolaçan ederdim,
Sen buraya gel kerata der, gülerdi kahvedekiler,
Her kavgamızın sonunda
Dallarından kuşlarını kovan bir ağaç gibi,
Ne hanıma ses verirdim.
Ne de çocuklara,
Geceyi uykusuz tamamlar, mazeretlerin birini binine bağlamaya çalışırdım, nafile,
Köşede hepsini unutur,
Hadi tavla oynayalım derdim,
Arada zarları kaçırır,
Bazen ne oynayacağını unuturdun,
Üzülürdüm,
Babamda da böyle olmuştu,
Doktora gitmez, sen bana bir ilaç ver derdin.
Çoğu zaman, bilerek yenilirdim,
Babama da,
Oda anneme bağırır
Bu senin oğlan daha çok ekmek yiyecek derdi,
Aslında erken gitmedin,
Ben en değerli arkadaşımı yitirdim,
Şimdi o hasır iskemlede ben oturuyorum, bana
Mahsustan yenilecek bir arkadaş bekliyorum.
Dr. İlhami Şenol.