Kırışmış tenleri, titrek elleri.
Fakat hayat dolu canlı gözleri.
Dökülen sevgiydi yanaklarından,
Hikmet saçıyordu ürkek sözleri.
Eğildim önünde, hemen diz çöktüm.
O titreyen eli saygıyla öptüm.
Dilerim sönmesin bu gülen gözler,
Kırışan izlerde kendimi gördüm.
Bir baktım geriye, nasıl geçti dün?
Neşeme her zaman ortaktı hüzün.
Aynalar tanır mı? Sanmam bu yüzü.
Hücreler kurumuş dökülür her gün.
Kayıt Tarihi : 24.3.2014 08:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Şairin vefatından sonra yayınlanan DOSTOZAN adlı eserinden alınmıştır.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!