İhtiyar Şiiri - Seyitvakkas Dinçoğlu

Duvar dibine çömelerek oturmuş bir ihtiyar.
yüzünde derin çizgiler ama ruhu bahtiyar.
Son yolculuğuna hazırlanır gibi heyecanlı
Zafer kazanmış komutan gibi duruyor şanlı
ömrü bir film şeridi,geçiyor gözünün önünden
Bir ömür gidiyor her dakikasından gününden
Gövdesi üzerinde sallanan başı,titreyen elleri
şimdi eski günlerin ardından esiyor sam yelleri

Yoldan geçen herkes bakıyor içi acıyarak
ihtiyarın yüzündeki ıstırabı içinde duyarak

Bir gün biz de böyle olacağız,yaşlanacağız
küçücük çocuklar tarafından belki taşlanacağız.

Sade bakışlarıyla derin dersler veriyor etrafa
Dünyadan geçmiş,tüm varlığıyla dönmüş öbür tarafa

yüzüne vuran güneşten dolayı alnında boncuk boncuk ter
Bu saatten sonra onun için zindan oluyor her yer

sokakta top peşinde koşturan çocuğu çağırdı yanına
Önce sevdi,başını okşadı,oturttu kucağına

Bak evlat! dedi.Sakın güvenme önünde duran uzun yıllara
Benim yaşıma gelince vurursun başını duvarlara.

Ömrünün kıymetini bil boş yere harcama sağda solda.
Yoksa bir başına kalırsın uzayıpgiden bu yoda.

Usulc yerinden kalkan çocuk,gözden kayboldu
İhtiyar yine yalnız kaldı,derde garkoldu.

Başındaki birkaç beyaz saçı örtüyordu bir kasket.
İhtiyarın dertli yüzünde belirdi gam ve kasvet.

Hey gidi günler diyor içinden hey gidi günler!
Bir bir takvimlerden düştü yıllar,aylar,dünler.

Çökmüş duvar dibine ağlıyor içten sessiz sessiz.
Bekliyor bir ümitle kalacağı anı nefessiz.

Bir gün bizim de uğrayacağımız duraktır ihtiyarlık
Ne zaman ki gözlerimizi kaparız,duyarız bahtiyarlık.