İhtiyar Şiiri - Mehmet Özcan

Bu bankta üç kişiydik biz
İzzet gideli iki ay oldu
Halbuki en gencimiz oydu
Yanında kim yatıyor acaba
Onunda kafasını ütülüyormu
Anlattığı şeyi unutup
Yeniden başlıyorsa birde
Adaam düşündüğüm şeye bak

Büyüdükçe hiçbir şeyin tadı kalmıyor
Bende bu yüzden tatsızlaştım herhalde
Hiç bir yere sığmaz oldum
Yada sığmaz ettiler
Evlatlarım başlarından savdılar
Daha rahat edersin burada diyerek
Son çareymiş,son durak öncesi
Bakmayın ismi gibi değil burası
Bulamadım huzuru bu evde

Düz ayak şu parkta olmasa varya
Çoktaan gitmiştim izzetin yanına
Gelmeden önce sevdiğim
Bi torunum vardı sadece
Benim ismimi taşıyan
Oda büyüdü tatsızlaştı
Dedeciğim diye bağlandığım
O tatlı dillerinden kopuşum
Ölmedin gitti be moruk olmuştu

Bu bel ağrısı,şu dizler romatizmam
Taşımıyor artık beni ayaklarım
Bastonu ilk elime alışım geldi aklıma
Ne kadar cebelleşmiştim kendimle
Saklamaya çalışarak gezerken
Bi türlü alışamamıştım
Şimdi ayrılmaz ikili olduk
Yükümü taşıyan yegane dostum
Tek dayanağım

Dün parkta bir çocuk yaklaştı yanıma
Gözleri çakmak çakmak
Hayat doluydu dop doluydu
Sebepsiz yere gülümsedi
Gözlerimin taa içine bakıp
Aylardır ilk kez gülümsedim
Biraz zorda olsa ilk kez

Duygularım dolu dizgin
İhtiyar bir fırtına kopuyor içimde
Söylenecek sözler söylenmiş tek tek
Yaşanacak şeyler yaşanmış bir bir
Islak bakışlı gözlerimle hala
Birşeyler arıyorum ama ne
Ağır ağır kalkmak lazım artık
Usul usul yola düşme vakti...